La mia terra (Francesco Magni)

La mia terra la va in malora

cont la roja, el ciel e el prad ;

e la mia terra la va in malora,

g'è plu nient, plu nient de far.

E là ind el foss g'è plu una rana

anca i rats fann no gra-gra ;

el mè Lamber l'è una 'fogna',

marmellada in mez ai camp !

E in cort g'era, g'era la gaina

qe l'andava adree a'l porcell :

se mangiava la cazœla,

se beveva el piintanell.

E se bruxava la Jubiana

per poder catar i lirits

e portar-gi a la Madona,

pœ correr via a jugar a pee biots.

Ma la mia terra la va in malora

cont la roja, el ciel e el prad ;

e la mia terra la va in malora,

g'è plu nient, plu nient de far !

E plu nissun met via i tomates,

plu nissun met jo el forment;

cerqem minga de sconfonder-s,

la bondanza d'un bell nient !

E g'è restad una quai vegieta,

ma la Mort ie portarà

in un cald lenzœl de fœia

tut orlad de margerite.

Ma la mia terra la va in malora

cont la roja, el ciel e el prad ;

e la mia terra la va in malora,

g'è plu nient, plu nient de far !

E se mi mœri, mœri de vergogna

perqè riessi a far un bell nient !

Pienteem jo i faxœi de Spagna,

su la tomba e sont content.

Ma la mia terra la va in malora

cont la roja, el ciel e el prad ;

e la mia terra la va in malora,

g'è plu nient, plu nient de far !

Un quaicoss bisœgna far !